Τον τελευταίο καιρό αρχίζει και φεύγει από μέσα μου εκείνη η ανησυχία σχετικά με το ρόλο που καλούνται να διαδραματίσουν τα blogs, ως νέα μορφή έκφρασης και επικοινωνίας. Τα πράγματα φαίνεται να ξεπέρασαν τον ενθουσιασμό αλλά και την ταραχή που τα περιέλουσαν από τη μια μέρα στην άλλη και να στηρίζονται μόνο στις γερές κολώνες. Ό,τι δεν κατάφερε να επιβιώσει ας πάει στο καλό. Ό,τι κατάφερε να μείνει ενεργό, είναι εκείνο που κοίταξε κατάματα τις πραγματικές μας ανάγκες.
Κοινωνικός, προσωπικός, εκπαιδευτικός, δημοσιογραφικός, πολιτικός, λογοτεχνικός…όποιος κι αν ήταν ο χαρακτήρας, κάθε blog που καταφέρνει να ακόμα και δύο περίπου χρόνια μετά το μεγάλο «μπαμ» να διατηρεί ένα έρμα στη θεματολογία και τη συνέπειά του, μάλλον αποδεικνύει πως έχει λόγο ύπαρξης. Ένα τέτοιο, ζωντανό παράδειγμα είναι και τα Μουσικά Προάστια. Όπως αναφέρεται και στη σελίδα του προφίλ, πρόκειται για μια διαδικτυακή, μουσική εφημερίδα τοίχου η οποία, εκδιδομένη με τη μορφή blog, επιβλέπεται από μια επιτροπή τεσσάρων- πέντε ατόμων. Με τον γνωστό δημοσιογράφο Ηρακλή Οικονόμου στο τιμόνι, τα Μουσικά κάνουν μία «μη κερδοσκοπική προσπάθεια αφιερωμένη στην έρευνα και κριτική ανάλυση της ελληνικής μουσικής, της αισθητικής και της ιδεολογίας της. Κύριος στόχος είναι η τεκμηρίωση της διαχρονικότητάς του ελληνικού τραγουδιού και η διαφύλαξη της ιστορικής του μνήμης, ως αντίδραση σε όσα τροφοδοτούν την σημερινή του παρακμή. Τα Μουσικά Προάστια παράγουν τις δικές τους καταγραφές, αλλά και αναδημοσιεύουν το λόγο δημιουργών και μελετητών. Βασιζόμαστε στη συλλογικότητα και περιμένουν τη δική μας συνεισφορά…»
Συνεντεύξεις δημιουργών, καλλιτεχνών, ερμηνευτών, ανθρώπων της μουσικής και του πολιτισμού, αναδημοσιευμένες στην πλειοψηφία τους από μεγάλα έντυπα σε έναν παρελθοντικό ορίζοντα τουλάχιστον εικοσιπενταετίας (!) αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι του αρχείου των Μουσικών Προαστίων. Από τη μία, οι συνεργάτες του blog, δημοσιογράφοι στην πλειοψηφία τους, φροντίζουν να μας θυμίζουν όσα ειπώθηκαν πριν πολύ καιρό και υπό άλλες συνθήκες, να αναζωπυρώνουν τις μνήμες και την αγάπη όλων εκείνων που νοιάζονται το ελληνικό τραγούδι και αναζητούν τη γνώση του σε βάθος. Από την άλλη, στήλες απόψεων όπως η «Ογδόντα και σήμερα», αφιερωμένη στη μουσική δεκαετία του ’80 καθώς και η στήλη «Μαρτυρίες» όπου καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι μιλούν μέσα από βιώματα για προσωπικότητες του τραγουδιού, όπως τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μάνο Ελευθερίου, τη Μαρία Δημητριάδη και άλλους προσεγγίζουν τις διάφορες προσωπικότητες μέσα από το πρίσμα εκείνων που τις έζησαν από κοντά. «Γιατί θα της οφείλω μέχρι τέλους της Μαίρης (Μαίρη την λέγαμε); Διότι μαζί φτιάξαμε τον τρόπο μας· αυτή τον τρόπο να τραγουδάει κι εγώ τον τρόπο να συνθέτω. Είναι περίεργο πράγμα. Αν δείτε πώς εκφέρει τις συλλαβές, πώς γεμίζει αυτό το στόμα με μία συλλαβή... κι αυτό δεν βγήκε κατόπιν διδασκαλιας, βγήκε κατόπιν μίας πολύ κοντινής επαφής. […]Μάθαμε μαζί να συλλαβίζουμε τους τρόπους μας, αυτή τον τρόπο του να ερμηνεύει, κι εγώ τον τρόπο του να γράφω εκείνες τις συλλαβές που αυτή θα ερμήνευε.» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Θάνος Μικρούτσικος για τη Μαρία Δημητριάδη στις «Μαρτυρίες» στις 9/2/2009.
Πέρα από όλα αυτά, τα Μουσικά Προάστια (αφού δουν- ακούσουν- μελετήσουν) μας προτείνουν. Τόσο μέσα από τα banners που βρίσκονται στο πλάι και που κατά καιρούς αλλάζουν ανάλογα με την περίσταση, όσο και μέσα από κείμενα- αναφορές σε δίσκους, δημιουργούς, πολιτιστικές στήλες σε ένθετα και διαδικτυακά περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς…
Ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, χωρίς να ξεφεύγει ποτέ από τον βασικό του άξονα που είναι η ελληνική μουσική και οι άνθρωποί της, συγκεντρώνεται σε ένα μόνο κλικ. Το δημοσιογραφικό, κατ’ ουσία, αυτό blog, ενεργό και σε δημόσια θέα από τις 8/4/2007 αποτελεί ένα παράδειγμα πως με το πέρασμα του χρόνου τα πάντα ξεκαθαρίζονται. Εκείνα που μένουν παρόντα είναι μόνο όσα έχουν κάτι να μας δώσουν. Κάτι από αυτά που χρειαζόμαστε σαν αναγνώστες, ανήσυχοι και συνεχώς φιλομαθείς. Εν προκειμένω ποιότητα, εγκυρότητα, συνέπεια και αγάπη για τον τρόπο που εκφράζονται οι γνήσιες αγωνίες μας.
Κοινωνικός, προσωπικός, εκπαιδευτικός, δημοσιογραφικός, πολιτικός, λογοτεχνικός…όποιος κι αν ήταν ο χαρακτήρας, κάθε blog που καταφέρνει να ακόμα και δύο περίπου χρόνια μετά το μεγάλο «μπαμ» να διατηρεί ένα έρμα στη θεματολογία και τη συνέπειά του, μάλλον αποδεικνύει πως έχει λόγο ύπαρξης. Ένα τέτοιο, ζωντανό παράδειγμα είναι και τα Μουσικά Προάστια. Όπως αναφέρεται και στη σελίδα του προφίλ, πρόκειται για μια διαδικτυακή, μουσική εφημερίδα τοίχου η οποία, εκδιδομένη με τη μορφή blog, επιβλέπεται από μια επιτροπή τεσσάρων- πέντε ατόμων. Με τον γνωστό δημοσιογράφο Ηρακλή Οικονόμου στο τιμόνι, τα Μουσικά κάνουν μία «μη κερδοσκοπική προσπάθεια αφιερωμένη στην έρευνα και κριτική ανάλυση της ελληνικής μουσικής, της αισθητικής και της ιδεολογίας της. Κύριος στόχος είναι η τεκμηρίωση της διαχρονικότητάς του ελληνικού τραγουδιού και η διαφύλαξη της ιστορικής του μνήμης, ως αντίδραση σε όσα τροφοδοτούν την σημερινή του παρακμή. Τα Μουσικά Προάστια παράγουν τις δικές τους καταγραφές, αλλά και αναδημοσιεύουν το λόγο δημιουργών και μελετητών. Βασιζόμαστε στη συλλογικότητα και περιμένουν τη δική μας συνεισφορά…»
Συνεντεύξεις δημιουργών, καλλιτεχνών, ερμηνευτών, ανθρώπων της μουσικής και του πολιτισμού, αναδημοσιευμένες στην πλειοψηφία τους από μεγάλα έντυπα σε έναν παρελθοντικό ορίζοντα τουλάχιστον εικοσιπενταετίας (!) αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι του αρχείου των Μουσικών Προαστίων. Από τη μία, οι συνεργάτες του blog, δημοσιογράφοι στην πλειοψηφία τους, φροντίζουν να μας θυμίζουν όσα ειπώθηκαν πριν πολύ καιρό και υπό άλλες συνθήκες, να αναζωπυρώνουν τις μνήμες και την αγάπη όλων εκείνων που νοιάζονται το ελληνικό τραγούδι και αναζητούν τη γνώση του σε βάθος. Από την άλλη, στήλες απόψεων όπως η «Ογδόντα και σήμερα», αφιερωμένη στη μουσική δεκαετία του ’80 καθώς και η στήλη «Μαρτυρίες» όπου καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι μιλούν μέσα από βιώματα για προσωπικότητες του τραγουδιού, όπως τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μάνο Ελευθερίου, τη Μαρία Δημητριάδη και άλλους προσεγγίζουν τις διάφορες προσωπικότητες μέσα από το πρίσμα εκείνων που τις έζησαν από κοντά. «Γιατί θα της οφείλω μέχρι τέλους της Μαίρης (Μαίρη την λέγαμε); Διότι μαζί φτιάξαμε τον τρόπο μας· αυτή τον τρόπο να τραγουδάει κι εγώ τον τρόπο να συνθέτω. Είναι περίεργο πράγμα. Αν δείτε πώς εκφέρει τις συλλαβές, πώς γεμίζει αυτό το στόμα με μία συλλαβή... κι αυτό δεν βγήκε κατόπιν διδασκαλιας, βγήκε κατόπιν μίας πολύ κοντινής επαφής. […]Μάθαμε μαζί να συλλαβίζουμε τους τρόπους μας, αυτή τον τρόπο του να ερμηνεύει, κι εγώ τον τρόπο του να γράφω εκείνες τις συλλαβές που αυτή θα ερμήνευε.» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Θάνος Μικρούτσικος για τη Μαρία Δημητριάδη στις «Μαρτυρίες» στις 9/2/2009.
Πέρα από όλα αυτά, τα Μουσικά Προάστια (αφού δουν- ακούσουν- μελετήσουν) μας προτείνουν. Τόσο μέσα από τα banners που βρίσκονται στο πλάι και που κατά καιρούς αλλάζουν ανάλογα με την περίσταση, όσο και μέσα από κείμενα- αναφορές σε δίσκους, δημιουργούς, πολιτιστικές στήλες σε ένθετα και διαδικτυακά περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς…
Ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, χωρίς να ξεφεύγει ποτέ από τον βασικό του άξονα που είναι η ελληνική μουσική και οι άνθρωποί της, συγκεντρώνεται σε ένα μόνο κλικ. Το δημοσιογραφικό, κατ’ ουσία, αυτό blog, ενεργό και σε δημόσια θέα από τις 8/4/2007 αποτελεί ένα παράδειγμα πως με το πέρασμα του χρόνου τα πάντα ξεκαθαρίζονται. Εκείνα που μένουν παρόντα είναι μόνο όσα έχουν κάτι να μας δώσουν. Κάτι από αυτά που χρειαζόμαστε σαν αναγνώστες, ανήσυχοι και συνεχώς φιλομαθείς. Εν προκειμένω ποιότητα, εγκυρότητα, συνέπεια και αγάπη για τον τρόπο που εκφράζονται οι γνήσιες αγωνίες μας.
*Πρώτη δημοσίευση
περιοδικό πολιτισμού Ως3,
περιοδικό πολιτισμού Ως3,
Μάρτιος 2009.
ΥΓ: Ευχαριστώ πολυ τον Ηρακλή Οικονόμου για την παρότρυνση.
1 σχόλιο:
Σε ευχαριστώ θερμά Χρήστο για αυτή την ιδιαίτερα τιμητική αναφορά. Όσο για την παρότρυνση, το συζητάς; Τόσο υλικό και να μη βρίσκεται στο διαδίκτυο; Καλή αρχή λοιπόν στη συνέχεια της "Μαρκίζας", σTO ΤΡΑΠΕΖΙ!
Δημοσίευση σχολίου