Πριν πέντε χρόνια, περπατώντας από το λιμάνι του Πειραιά προς τον Προφήτη Ηλία, μπήκα στα Μετρόπολις του Δημοτικού Θεάτρου αποφασισμένος για την αγορά ενός δίσκου. Η καταναλωτική μανία είχε χτυπήσει φλέβα, ωστόσο ήταν ιδιαίτερα επιλεκτική και συγκεκριμένη στις προθέσεις της. Ο σκοπός ήταν να αγοράσω έναν- δυο δίσκους εν όψει Χριστουγέννων, να κάνω ένα μικρό και αυθόρμητο δώρο στον εαυτό μου που είχε εσχάτως αποφασίσει να επενδύσει στη δισκοθήκη του. Μετά από μια ημίωρη αναζήτηση ανάμεσα στα ράφια με τους δίσκους κατέληξα μεταξύ άλλων στο «Δεν ξέρω παρά να τραγουδώ- Δεκαεννέα συνθέτες μελοποιούν Κωστή Παλαμά». Δεν θα έλεγα πως με την πρώτη ακρόαση ξεχώρισα όσα τραγούδια ανέμενα εξ’ αρχής.
Όμως ο χρόνος ήρθε να βάλει στη θέση τους κάποια πράγματα και να με κάνει να συνειδητοποιήσω πως η ωρίμανση ενός ακούσματος με τον καιρό, όχι μόνο δεν είναι ταμπού για έναν ακροατή που ψάχνεται και ψάχνει, αλλά αποτελεί πολύ σημαντική παράμετρος για την εκτίμηση ενός έργου, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για μελοποιημένα ποιήματα ενός ποιητή στο ύψος του Παλαμά. Όπως είχα γράψει και σε ένα σχόλιο παλαιότερα, μπορεί στον δίσκο να μην περιέχεται κανένα ραδιοφωνικό σουξέ, όμως υπάρχουν τραγούδια που αξίζουν πέρα από το μουσειακό τους χαρακτήρα. Ότι δηλαδή άξιοι συνθέτες μελοποίησαν ένα μεγάλο ποιητή. Εξάλλου ο σκοπός τού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, το οποίο ανέλαβε το εγχείρημα, δεν ήταν εμπορικά δισκογραφικός, αλλά η μουσική προσέγγιση των ποιημάτων (ο ίδιος ο ποιητής έλεγε πως έγραφε τραγούδια αν δεν κάνω λάθος) και η καταγραφή τους ζωντανά. Το τραγούδι που ακούμε λοιπόν, αποτελεί μία από τις πιο σπουδαίες στιγμές του δίσκου. Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή του 1912 "Η πολιτεία και η μοναξιά". Η μουσική είναι του Νίκου Ζούδιαρη (που παίζει και κιθάρα) και ερμηνεία του Σταύρου Ψαρουδάκη ο οποίος καταθέτει με την κρητική του λύρα και τα σπαραχτικά σόλα του τραγουδιού.
|
Το γυμνό τραγούδι
Εδώ τα πάντα ξέστηθα
κι αδιάντροπα λυσσάνε
αστέρι είν’ ο ξερόβραχος,
και το κορμί φωτιά.
Εδώ ειν’ ο ίσκιος όνειρο
εδώ χαράζει ακόμα
στης νύχτας το αχνό στόμα
χαμόγελο ξανθό.
Εδώ ο λεβέντης μάγεμα
η σάρκα αποθεώθη,
οι παρθενιές, Αρτέμιδες,
Ερμήδες είναι οι πόθοι.
Η κάθε ώρα ολόγυμνη,
θάμα στα υγρόζωα κήτη
πετιέται κι η Αφροδίτη
και χύνεται παντού.
Μέτωπο, μάτια, κύματα
μαλλιά γλουτοί, λαγόνες
κρυφά λαγκάδια του Έρωτα
ρόδα, μυρτιές, κρυψώνες.
Τα στρογγυλά, τα ολόισια
χνούδια, γραμμές, καμπύλες
ω θείες ανατριχίλες,
χορεύτε το χορό.
Κάτι γυμνό και ξέσκεπο
στα ολανοιγμένα πλάτια,
που ζωντανό θα το’ δειχναν
μόνο δυο φλόγες μάτια,
κάτι από τους σάτυρους
κρατιέται κι είναι αγρίμι
και είν’ η φωνή του ασήμι,
μη φύγεις, ειμ’ εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου