Τα φιλιά του Αυγούστου

 

Ανάλογα με τις εποχές του χρόνου ή τις περιστάσεις, έρχονται και καρφώνονται κάποια τραγούδια που όσα χρόνια κι αν περάσουν, μόλις στην ατμόσφαιρα μυρίσει κάτι από το τότε, αυτόματα, σαν από μια συμπαντική συνωμοσία ακούγονται από το πουθενά. Σαν να πέφτει το soundtrack μιας ταινίας στην οποία στιγμιαία πρωταγωνιστείς. Είσαι ο ήρωας, η πλοκή και το δίδαγμα. Έστω κι αν δεν υπάρχει κάποιος να πατήσει το κουμπί του play εκείνη την ώρα, έστω κι αν δεν υπάρχει καν κουμπί, δίσκος ή ηχείο, η μουσική παίζει στα αυτιά σου. Ξεκινά λες και περίμενε καιρό, λες και ήταν σε επιφυλακή με την προσοχή στραμμένη στο πότε θα έρθει η κατάλληλη στιγμή για να γίνει το μαγικό. Σκοπιά στην ίδια μας τη ζωή. Ένα τέτοιο τραγούδι είναι κι αυτό, το οποίο υπήρξε πρόταση ενός διαδικτυακού φίλου τον οποίο στη συνέχεια έχασα. Ο φίλος αυτός ήταν φαν του Καζούλη σχεδόν από γεννησιμιού του, ήξερε όλα τα κομμάτια του απ' έξω, τις ιστορίες, τα γεγονότα, τα ψιλά γράμματα κάθε δίσκου. Ήξερε προσωπικά και τον καλλιτέχνη, θα' λεγες ότι μεγάλωσαν μαζί. Αφελώς μου το προσέφερε τη στιγμή που το βουλοκέρι ήταν ζεστό. Έτσι η σφραγίδα μπήκε χωρίς να υπολογίσει τι έκλεινε το γράμμα μέσα του. Δεν έχει να κάνει με τον Αύγουστο, ούτε με τα φιλιά αυτά καθ' αυτά. Έχει να κάνει με κάποια άλλα ψήγματα των στίχων που περιέχονται. Χωρίς συνοχή στις αντιστοιχίες, χωρίς λογική και αλγόριθμους. Η μουσική και οι στίχοι ανήκουν στον ίδιο τον Βασίλη Καζούλη ενώ ο δίσκος που το περιείχε στην αρχική του εκδοχή είχε το ίδιο όνομα με το τραγούδι. Εδώ τον βλέπουμε στην εκπομπή της ΕΤ1 "Το πρώτο χαμόγελο" με παρουσιάστρια την Εύη Παπαδάκη, εν έτει 1998.

Τα φιλιά του Αυγούστου

Πως μοιάζει η μελωδία, ίδια πάντα σαν και σένα
που έρχεσαι και φεύγεις, δίχως μιαν αιτία
μιλά μου απόψε μιλά, στου παραθυριού το γείσο
για να μην τσακίσω, στις γαριφαλιάς τα φύλλα

Νύχτα η κυρα του κάστρου μπαίνει μες το φως του άστρου
κόκκινο κρασί λόγια ξεχασμένα
που απ'τα χείλη μου είχε γείρει, στο λαιμό μου κι κοιμήθη
σαν κι αυτή τη λήθη μέσα στο ποτήρι.

Με τα λόγια και τα χάδια, έμειν' η ψυχή μου άδεια,
τα φίλια του Αυγούστου, κάστρα γκρεμισμένα.
Να 'ταν μια φορά να κλάψω, κι ύστερα να σε ξεχάσω
κι όσα μηνάν πίσω να τ' αγαπήσω.

Ξέρω πως μια νύχτα συνάντησα
μια που ήταν ψεύτρα μια μάγισσα
πόσο ξεγελάστηκα νόμισα
πως η κυρα μου θα 'ναι και αρχόντισσα.