(Δίκτυο 2009)
Έντεκα τραγούδια συν ένα ορχηστρικό βαλς συνθέτουν ένα ριψοκίνδυνο εγχείρημα για κάποιον πρωτοεμφανιζόμενο στη δισκογραφία. Κι αυτό γιατί ο Χρυσόστομος Καραντωνίου επέλεξε να λειτουργήσει πολυσυλλεκτικά από τη σκοπιά του συνθέτη, πράγμα που δεν συναντάται συχνά στις ημέρες μας. Είναι γνωστό πως για να δοθεί αποτελεσματικότερα (σε όρους αγοράς) ένα νέο καλλιτεχνικό στίγμα, αλλά και για να πιάσει τόπο γερά η συνθετική ιδιότητα, είναι πιο σύνηθες για ένα υλικό στα μέτρα του παρόντος, να γίνεται αυτόνομος δίσκος μετά το πέρας 2-3 δυνατών κι επιτυχημένων παρουσιών. Πόσω μάλλον όταν δεν πρόκειται για κύκλο τραγουδιών με σταθερό στιχουργό και ερμηνευτή. Όπως και να’ χει ο Χρυσόστομος Καραντωνίου μας παρουσιάζεται χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Οι στίχοι ανήκουν τόσο στον ίδιο όσο στον Παναγιώτη Παπαϊωάννου, την Ελένη Μπιρμπίλη, τον Θοδωρή Μπακάλη και την Ειρήνη Γιωτοπούλου. Ερμηνεύει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου (Μουσικώς Χύμα), η Μαρίνα Δακανάλη (η κοπέλα που συνοδεύει τον Σωκράτη Μάλαμα στις εμφανίσεις τα τελευταία χρόνια), ο ίδιος ο συνθέτης ενώ φιλικά, σε ένα τραγούδι, συμμετέχει ο Γεράσιμος Ανδρεάτος. Ο δίσκος στο σύνολό του, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά διακατέχεται από ένα άρωμα ελληνικότητας έτσι όπως μας την έχει δώσει κατά το παρελθόν κυρίως η σχολή των τραγουδοποιών της δεκαετίας του και ’90, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση τάση μιμητισμού. Μιμητισμό έχουμε όταν οι φόρμες (συνθετικές και ενορχηστρωτικές) είναι παρμένες σχεδόν αυτούσιες από κάποιο άλλο ρεύμα, καθώς και όταν οι στίχοι φέρουν πλαστό και κοπιαρισμένο το δακτυλικό αποτύπωμα καταξιωμένων στιχουργώ ή ποιητών. Εδώ οι καταβολές φαίνεται να έχουν απορροφηθεί πλήρως και να έχουν εκφραστεί μέσα από το πρίσμα της σύγχρονης έντεχνης δημιουργίας, ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό για την εποχή την οποία διανύουμε. Αποσπασματικά συναντάμε κάποια στοιχεία ποπ μουσικής (Μια συγγνώμη) και ροκ αισθητικής και ιδεολογίας (Όφις και κρίνος, Λόγια του ανέμου) ενώ η ενορχήστρωση κρατάει τα αξιοπρεπώς τα μέτρα απέναντι στην ουσία και τα νοήματα των τραγουδιών.
Ο γενικός τίτλος θα έλεγα πως αποτυπώνει με ακρίβεια το concept του υλικού, το οποίο δεν είναι άλλο από το πέρασμα του χρόνου πάνω από τον άνθρωπο και τα βιώματα που κουβαλά. Δανειζόμενοι τα εναρκτήρια λόγια από το σημείωμα του δίσκου θα λέγαμε πως «όπως το νερό κυλάει, έτσι και ο χρόνος. Μόνο που ο τελευταίος είναι αδίστακτος…». Δεν θα διαφωνήσουμε καθόλου.
Στιχουργικά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα, μα στην παρούσα φάση θα έλεγα πως τα τραγούδια στέκονται αξιοπρεπέστατα στον χώρο που κινούνται. Μία από τις πιο δυνατές στιγμές είναι αναμφίβολα οι Ματωμένες Λέξεις, του Θοδωρή Μπακάλη. O δίσκος κλείνει μελωδικά και ήσυχα με ένα συναισθηματικό τραγούδι αφιερωμένο στον πατέρα σε στίχους του Παναγιώτη Παπαϊωάννου, που όπως διαβάζουμε στο εσώφυλλο, πρόκειται για ένα τραγούδι σταθμό στη ζωή και των δυο τους. Ο δίσκος αφιερώνεται στη μνήμη του Κωνσταντίνου Ρούτη.
Track list
02. Τα πάθη μου τα εφήμερα (3:18)
03. Για μιαν Ιθάκη (4:48)
04. Ματωμένες λέξεις (4:12)
05. Κάθε νύχτα (3:47)
06. Μια συγγνώμη (4:03)
07. Όφις και κρίνος (4:18)
08. Λόγια τα’ ανέμου (3:59)
09. Ποτάμι ο καιρός (3:51)
10. Παραμύθια (3:54)
11. Vals del sol (4:21)
12. Έλα πατέρα (3:41)
σαν τα λιμάνια που προσμένουνε αγάπη
εσύ θ' απλώνεις τα πανιά σου στον καιρό
σε μια πορεία που εγώ χάραξα στον χάρτη… (Όφις και κρίνος)
Χλευαστικά οι ποιητές φτύνουν καινούριες λέξεις
για να διαλύσουν των ονείρων τη λαλιά.
Σιωπηλά ή δίνοντας περίτεχνες διαλέξεις
μεταμορφώνονται σε ύπουλα σκυλιά.
Άσε ψυχή τους ποιητές γράψε εσύ το ποίημα
με ματωμένες λέξεις για τους ζωντανούς.
Μην περιμένεις τίποτα κάνε το πρώτο βήμα
στην έφοδο για τους δικούς σου ουρανούς… (Ματωμένες Λέξεις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου