Salvador

surealismos.blogspot.com/

Salvador.
Ηλικία: 31.
Φύλο: Άντρας.
Ζώδιο: Ζυγός.
Ζωδιακό Έτος: Άλογο.
Κλάδος: Τουρισμός.
Απασχόληση: paramithatziz...


Έτσι ξεκινά κανείς να κρέμεται από τα γραμμένα του Salvador, συνοπτικά κι αινιγματικά. Επικαλούμενος όλους εκείνους που ξοδεύουν τη μισή ζωή τους φιλτράροντας τα ωροσκόπια, αναρωτιέμαι πώς μπορεί ένας Ζυγός στο έτος του αλόγου (κινέζικη αστρολογία) να αποτυπώνεται κατ' αυτό τον τρόπο στα ίδια του τα κείμενα. Έπειτα κοιτώ τη ζυγαριά και μπλέκομαι ακόμα περισσότερο, είναι το μοναδικό ζώδιο που δεν συμβολίζεται με έμψυχο ων, παρά με ένα αντικείμενο απαράμιλλης αντικειμενικότητας.

Γυρνώντας πίσω και ξαναδιαβάζοντας τη λέξη «κρέμεται», το μάτι πέφτει σχεδόν αυτόματα στο πάνω-δεξί μέρος αυτού του σκοτεινού σκηνικού. Μια κούκλα, alter ego θαρρώ όλων εκείνων που επισκέπτονται σε καθημερινή βάση το blog του Salvador, κρεμασμένη με κλωστές που ξεκινούν κάπου από τον ουρανό. Πώς αλλιώς άλλωστε; Με μια κλεφτή ματιά στον παρελθόντα χρόνο διαβάζω «Στο δωμάτιο Παρασκευή κοιτώ τον καθρέφτη. Βλέπω ένα φάντασμα όπως ένα φάντασμα βλέπει από εμένα. Ακούω την φωνή του, πονάω και προσπαθώ να ακούω. Βλέπω όπως καταβροχθίζω αχόρταγος αυτό που ορίζει την ορθή απεικόνιση. Βλέπω τον θάνατο μου στις κινήσεις μου. Βλέπω τον θάνατο μου στον καθρέφτη όπως βλέπω τον θάνατο μου στις κινήσεις μου. Ακινησία όπως μια νύχτα που δεν κινούνται τα μάτια. Σπασμούς ονειρεύομαι μέσα από σπασμούς οδύνης, καύλας, εσπερινής μάτωσης. Πιστός όπως πιστός ο τετράποδος σκύλος που δεν του επιτρέπω να μιλήσει. άνθρωπος όπως τετράγωνος ο άνθρωπος της λογικής που επιπλέει στα ποτάμια». Ένας θάνατος που περιφέρεται από κείμενο σε κείμενο, μια αμφισβήτηση των αλγορίθμων που μας έθρεψαν από παιδιά και θα μας καθορίζουν μέχρι τέλους. Μια διαφορετικότητα που αν εφαρμόζονταν ατόφιοι οι ορισμοί θα θεωρούταν δεδομένη «Είμαστε μια μικρή κοινωνία ποντικών που τρεφόμαστε με τυρί. Μα μερικοί από εμάς μοιάζουμε με άνθρωπο. Σήμερα στην δουλειά αργοπορημένος σαν κατέφθασα τους είδα όλους στο γραφείο μαζεμένους πάνω απ' το τυρί», ενώ ένα μήνα πριν έχει ήδη προσδιορίσει το πλαίσιο στο οποίο δρα και κινείται ο παράξενός για τον κόσμο εαυτός του «εκεί που ζω δεν είμαστε οι νόμοι» για να μπορέσει να τεκμηριώσει ότι «Η ζωή είναι ένα χοιροστάσιο. Υπάρχει ένα κτίριο που δεν γνωρίζει κανείς την σημασία του. Όλοι εκεί θέλουμε να φτάσουμε. Γεννάμε παιδιά για να κοιτάμε μέσα απ' τα μάτια τους. Η όραση κάποτε θα μας προδώσει. Αυτό είναι φόβος».

Ανάμεσα στο καλό και στο κακό, φέροντας περίτρανα τη σκοτεινιά της εποχής για εκείνους που δεν έζησαν το Πολυτεχνείο ούτε μέσα από την τηλεόραση, αλλά το διάβασαν στα πρόσωπα των γονιών τους σαν μυθολογία, ο Salvador δεν αποτελεί την εξαίρεση των σημερινών τριαντάρηδων. Δεν είναι ο άνθρωπος που θα πλέξει ένα νήμα για να το αρπάξει η εποχή και να διαβεί την έξοδό της (ή την είσοδο, ανάλογα με την οπτική γωνιά που αντιλαμβάνεσαι την εξέλιξη). Είναι εκείνος που πιάνει το νήμα παρέα με άλλους, δίχως να έχει ιδέα που θα τον οδηγήσει «Μέσα στο καλό φωλιάζει το κακό και αντιστρόφως. Είναι καλό να βρίσκομαι σε έναν κήπο με μαραμένα άνθη και να κρατάω ένα νεροπίστολο, μα είναι κακό λίγο πριν αν το έκλεψα από ένα παιδάκι».

Μέσα σε έναν σύμπαν που σφύζει από μια ξένοιαστη μετριότητα, ο Salvador επιδεικνύει το «είναι» του μέσα από κωδικοποιημένες εμπειρίες και σκέψεις για μια καθημερινότητα που δεν γνωρίζει επιστροφή και υπακούει τυφλά σε ένα σύστημα για ξένα βλέμματα. Η ασφυξία του πλέκει τον καμβά και η περιγραφική του δεινότητα ξύνει τα μολύβια. Η ανάσα είναι η ίδια του η τέχνη. Έτσι, η ζυγαριά μπορεί να περιμένει.

*Πρώτη δημοσίευση
περιοδικό πολιτισμού Ως3,
Νοέμβριος 2009.